Data komt tot leven

Vandaag de dag is data bijna niet meer uit het leven te denken. Data is overal te vinden, of je het ziet is natuurlijk een andere vraag. Nou zijn wij bij DIA daar natuurlijk heel goed in, overal data vinden en er mee uit de voeten kunnen.

Het mooie aan het werk is, dat we hele diverse en uitdagende werkomgevingen hebben in onze opdrachten. De inhoudelijke werkzaamheden blijven hetzelfde, we werken met de data en de technieken die nodig zijn. Maar het domein wat daarbij hoort met de vakmensen, verhalen en ervaringen maken het weer tot een gehele nieuwe uitdaging.

Wat ik zelf altijd geleerd heb, is om een verhaal achter de data te vinden. Niet alleen voor mijn eigen begrip, maar als je de cijfers begrijpt in de context van het hele plaatje, kun je wat je doet met data beter uitleggen en beter laten aansluiten op wat nodig is voor de mensen die er dagelijks mee werken. Dit maakt het werk leuker en beter; je bent meer aan het doen dan rekenen en puzzelen met abstracte gegevens. Je bent aan het werk met mensenwerk. Ik wil het verhaal achter de data begrijpen en kunnen aanvoelen. De context van de opdracht maakt de opdracht juist een uitdagende opdracht, en niet een alledaagse werkdag. Het fijnste is om de verhalen van de vakmensen te horen, dat maakt het plaatje completer. Of hoe ik dat zelf zeg: “de puzzelstukjes vallen dan steeds meer op hun plek”. Nog mooier is het, om die verhalen niet alleen aan te horen maar om ze zelf te ervaren!

Die kans kreeg ik bij mijn huidige opdracht bij de Veiligheidsregio Noord-Holland Noord. Ik mocht mee op de ambulance! Hoe gaaf is dat! Gelukkig voor deze held op sokken, is er een verschil tussen planbaar vervoer en de spoedritten die iedereen kent. Ik mocht mee op de middencomplexe ambulance. Deze wordt voornamelijk ingezet voor patiënten die liggend vervoerd moeten worden, maar waarbij ander vervoer zoals een taxi niet mogelijk is. Het kan gaan om een “ontslag”rit waarbij de patiënt weer lekker terug naar huis mag of een rit vanuit een revalidatie centrum naar het ziekenhuis voor behandeling. Dat wat ik zo leuk vind aan mijn werk, de afwisseling, zag ik ook terug bij het werk van het ambulancepersoneel. Daarnaast staat in hun werk de zorg voor de medemens centraal. Dat maakte diepe indruk op me.

Eerder al was ik eens uitgenodigd om een kijkje in de meldkamer te nemen. Hier komen alle 112 meldingen binnen. Deze worden zo adequaat en goed mogelijk behandeld. Het was heel gaaf om te zien dat allemaal verschillende systemen samen komen op één plek, en dat de centralisten hier zo goed mee overweg kunnen dat ze binnen enkele seconden al een ambulance, brandweer of politie op de melding af kunnen sturen. Door dit bezoek kreeg ik een goed beeld van de aansturing van de ambulances: wat gebeurt er als er een melding binnenkomt en hoe zorgen ze dat daar de juiste ambulance naartoe gaat? Dit was de achtergrond bij de data waar ik al maanden mee aan de slag was.

De puzzelstukjes die nog misten werden ingevuld door de rit met de ambulance. Wat een gave kans om dit van dichtbij mee te maken!

Mooi om te zien hoe snel meldkamer en ambulance data uitwisselen. In de melding staan de gegevens die het ambulancepersoneel nodig heeft: de algehele toestand van de patiënt, locatie, bestemming en reden van transport. Zo weet je precies waar je moet zijn in het ziekenhuis, als je natuurlijk niet verdwaalt (soms lijkt het alsof ziekenhuizen daarop gebouwd zijn) en weet je een beetje wat voor patiënt je kan verwachten. Het verschil tussen patiënten kan soms groot zijn.

Gelukkig hadden we een ervaren chauffeur die de weg in de verschillende ziekenhuizen als zijn broekzak kent. Eenmaal bij de patiënt aangekomen volgt een korte uitleg. Een praatje om te vertellen dat je ze komt verplaatsen en waarom, zodat de patiënt gerustgesteld mee kan. Eenmaal in de ambulance moet de nodige informatie in de systemen worden gezet en dat ziet er indrukwekkend uit, ook voor de patiënt. Die wordt op zijn gemak gesteld en kan zijn verhaal kwijt aan de verpleegkundige, en natuurlijk aan die leuke stagiaire, die er soms bij mocht zitten ?

We legden heel wat kilometers af zowel in de wagen als lopend. Er waren veel indrukken, veel verschillende situaties en elke patiënt had zijn eigen verhaal. Ik ben op plekken in een ziekenhuis geweest waar je als bezoeker niet mag komen, dat was bijzonder. Maar waar ik vooral van onder de indruk ben, is hoe het ambulancepersoneel met alle (com)passie en de juiste intenties haar werk doet en het de patiënt zo fijn en makkelijk mogelijk maakt.